Privaat

Soms sien ek dinge padlangs wat my dae laat wonder en dink,  die onthoubeelde wat ek nie uit my geheue uitgevee kry nie .

Oppad kies en betaal winkel toe – die man met die randsnyer wat ‘n klein oppervlak skoon zirr rondom ‘n gedenkkruis. Die bykomende struik wat geplant is. Die blomme . ‘n Klein gedenktuin. Ek wou al gaan kyk, daarteen besluit , voel soos iemand se privaatheid betree.

Sommer net nou die dag oppad , staan n vrou en ‘n man langs die pad. By ‘n ander  gedenkkruis. Hy hou sy arms om haar skouers, sy staan vooroor krom en huil.  Dae lank as ek aan die vrou dink, kom trane in my oë. Ek wou al gaan kyk , daarteen besluit, voel soos iemand se privaatheid betree.

Ry ons  bo-oor die bruggie DrieRiviere toe. Die maer vroutjie met afkleur rooitrui- met haar rug na aankomende verkeer, staar sy oor die brug na die rivier se vloei. Doodstil. Ek hou haar dop so vêr soos ons ry in motor se kantspieël. Arms styf gespanne  teen haar maer lyf. Ek wou graag  dat ons stilhou en vra , daarteen besluit voel soos iemand se privaatheid betree.

Weke later ry ons  op verskillende stadia op dieselfde roetes.

Ek sien die man en die randsnyer,     ek sien ‘n vars blommekrans by die plek waar die vrou geboë gestaan en huil het      en ek sien weer die vroutjie op die brug ….  die onthoubeelde van  mense  wat emosioneel so bitter swaarkry.

Ek wonder-  as ek langs húl pad in húl skoene sou staan , sou ek dat dié vrou in die kar wat so omkyk-omkyk verby ry – sou ek met haar  my smart wou deel, of sou ek my smart, dalk  (ook soos die verbygaande  motoris dink) –  as privaat wou toe kokon.