Die Huis oppie hoek se mense

Wou net vertel

Ons kry ook deesdae meer warm as ander dae, die dierbare boom met sy groen skaduwee kan ook net soveel help.Gister  het ek gewonder oor waaiers in kerkgeboue, dit raas en blaas en soms verjaag dit die klank van die Woord heen en weer in die gebou, en die dowe is meer hardhorend.

Ons oumensklub van Geliefde se vorige werk,  het saam gekerk en gaan eet. Ek erken ruiterlik die groep vroue wat saam met hulle manne kuier, is steeds vreemdelinge vir my.

MAAR

Ek kry toe met die uitstap na die etery so klein fyn vroutjie by die deur.

Eers agterna  uitgevind wie van die ou medaljedraers se vrou sy is. Nietemin, ons groet , ek hou  my hand onder haar elmboog. Vir die wis en onwis. Sy is breekbaar fyn.

Vertel sy , ag sy geniet hierdie saamgesels verskriklik. “mens raak so ..so ” en sy klink half bang om die woord te sê , help ek haar maar “depressief?”

“Dis reg, ag en my ou man is so vol (en sy gebruik sowaar  ‘n gekruide woord, ligte speserye , nogtans  ) hy wil nie meer hê ek moet alleen ry vir inkopies nie, ek’s glo te oud!”

“Dan kla hy ,op die koop toe,  hy wil nie meer saam winkel toe nie ” Foeitog niks is eintlik nuut onder die son nie, dit wou ek nou nie vir haar vertel nie.

Hul bly in aftreehuisie. Is maar klein.

“Weet jy, nou die dag vertel ek vir hom, na ons Checkers toe was – oppas kyk waar jy loop , moenie probeer bo- oor die pakkies klim , versigtig!

Hy klim wragtag oor die Checkers pakkies,luister nie vir my nie-  hak sy voet vas .Met die dat hy val voel ek ‘n stamp teen my bo-arm, en daar lê ek ook .

Die plek is so klein ..hy lê in die kombuis en ek met my voete in die gang!”

Toe wonder ek oor die opstaanslag.