Leo du Plessis

Aangesien jy deel van my blogs was, moet ek verlaas  groet.

Ek gaan jou vreeslik mis, wie gaan nou saam met my die Beeld  by die hek haal en so minagtend die koerant ‘n blerts gee- genadiglik nog in plastiese sakkie toegevou. Ek het altyd gewonder as ek die pie druppels afspoel  – daardie oopbek die tong wat so flapper..miskien het jy heerlik in jou kies gelag.

Wie gaan wasdag by die wasmasjien staan en met my gesels. Whaowhoawhao.. dat hoor en sien vergaan en ek net so belangstellend “,,en toe? Vang jy die haas? Wat vertel jy my nou, nooit!!” Dan whoa whoa slobber-slobber wip-wip  jy van vreugde  en lekkerkry.  Moontlik oor die vooruitsig van ‘n bederfhappie daarna. Ek het gehoor hoe giggel die siele in die huis oor ons twee se oggend geselsies.

Wie gaan my voorkeer as ek by die voordeur wou ingaan. Ek stap eenkant toe..jy wip  soontoe , sit jou swaar kop teen my heup, ore vryf kop streel en jou ogies gaan sommer so toe van lekkerkry..oopbek kwylend. Naderhand moes ek hard praat, “Leo, asseblief ek moet nou in die huis in!”  Menig dag het jy my vasgekeer teen die muur , ek moes geduldig jou rugvryf , naderhand desperaat geroep ” Roep tog net asseblief vir Leo, hy wil my  nie los nie!” Ek onthou ook , mens speel nie met so groot Boerboel met ‘n bal aan tou nie.. hy ruk jou onderstebo, al slobber hy agterna deur jou gesig, jammer-jammer!

Wie gaan ek suutjies omhels. Niemand in hierdie huis het daarvan gehou nie, my gewaarsku ‘eendag is eendag hap die hond jou! ‘ My arms so om jou nek , ek vooroor gebuig jou grootkop so styfvasdruk teen  teen my sykant van my  gesig .. “Leo, jy is my allermooiste dierbaarste hond hoor!” dan kreun jy van lekkerkry.

Wie gaan ek in slapelose nagte deur die kombuisvenster groet.. ‘Hallou Leo, hoe gaan dit met jou?”

Onthou jy, daardie dag toe die watermeterleser sommer goedsmoeds hier instap.. en toe sy omdraai staan jy agter die boom. Sy skreeu. Koes en loer. Jy dink heerlik,  iemand wil darem saamspeel en jy wip bons bons nader- sy koes en skree en jy keer voor.. en  ek skree ! “Moenie weghardloop nie , staan net stil!” Foeitog so asof ek ‘n stormende Boerboel sou vertrou, al het ek voor my siel geweet jy is jollie vrolik … Daardie dag moes ek jou so sleepdra binneshuis, uit die kake van die meterleser se selfoon waarmee sy jou wou morsdood gooi.. (klink bietjie oordrewe , maar ek mag maar)

Toe gaan jy dood.  So stukkie van my ook.

Gister het Woudie en Pieter jou graf gegrawe, ek het gewonder waaroor gesels hul , dalk oor jou kleintyd, dalk oor die Pa des huises gekla het” Jul bring elke keer ‘n hond hier aan..!” en nou is die Pa stil oor die verlies en die kleinste in die huis sy roep jou “Liejou Liejou!”

Liefde .