Saal H

Byna  ‘n maandgelede  geblog.

Intussen het ek en hy gewoond geraak aan 7 botteltjies gekoppel met drade en bliepende masjientjies. My oë met elke besoektyd spontaan na bloedruk en hartklop en suurstof en asemhaling metertjies wat wipplank gery het.. bliepend en piepend.

7 dae in ICU. Het nogal menig dag gedink aan sewe sakke sout en die pad wat ons loop en moet loop .

Daardie wag voor teaterdeur en voor ICU , nou nie juis iets wat ek  aanbeveel tensy jy nie ,n keuse het nie. Jy voel kiemvry elke keer se 40 sekondes hande was met alkohol uit muurbotteltjies . Jy en ‘n kind stap soos uit Noag se ark twee-twee tot by sy bed-  jy staan langs ‘n bed met sakkies wat weerskante van bed hang . Jy raak hol op die maag  bang jy trap dalk net een raak.  Jy hou sy hand vas. Manna uit die Hemel as hy jou hand druk.  Morfien is genade waar nodig soms  verskaf dit genadiglik ook  ‘n ligte oomblik. Eintlik is dit nie snaaks nie, maar spanning laat jou spontaan giggel oor snaakse praatjies wat hy beneweld kwytraak.

Die dag toe hy bleekwang in stoel langs sy meterlesers sit, was ek  so dankbaar..grootste geskenk! Toe word hy beter, hy kry kos – 2 liter houer  binne-aars. Lyk soos familie van  mayonaise .

Hy begin mor, dit is hospitaal , dit is ICU . ” Hierdie mense rumoer , hul praat middernagtelike ure harder as bliepende masjiene, so asof hulle verdomp bang is!!”  toe weet ek die wa is deur die drif sodra hy hospitaal wil regruk ! Ek probeer  paai met sagte antwoord versus keer die grimmigheid af.. gmf al reaksie “Ek probeer vrou, ek probeer geduldig te wees, nie te sê ek moet dit regkry nie!”  Toe weet ek ons trek by die tweede drif..

Mense vertel  goedbedoelend ‘ jy’s sterk’ of ‘bly sterk’ ..toe besef ek ek het nie gehuil nie maar toe Mia kruisbeen langs haar Mamma voor Icu se deur vir my wag  en hardop roep “Oupa ! Oupa!” – geen droë oog sigbaar nie.

Die telefoon oproep nagtelike ure uit hospitaal se ICU ” Mevrou moenie skrik nie asseblief !”  Hul skuif hom na gewone saal . Vir ‘n oomblik gedink aan skoolhoof wat jou bel  met ‘n ‘kom skool toe Mevrou jou kind het ..so en so aangevang’ gedog die man het amok gemaak . Geduld was  nie altyd teenwoordig nie.

Ons het nog 7 dae in gewone saal gekuier.  Hom vertel die Huis op die hoek is steeds stewig op sy fondasie..

Besorgd oor sy vrou , of sy ooit eet, of sy na sy dik hondjie kyk dat die eet en die ou bejaarde Kat .. wat stadig knipoog . Elke dag soos ‘n verslaggewer begin. Elkeen se boodskappe en gebede . Name van Bloggers en vriende en familie .. dit is salwend. Hy blinkoog  dankbaar.

Hy is vandag ‘n week tuis. Vandag het ons gaan kuier by Onkologie afdeling. Verbygestap na Onkoloog. Jy wil nie kyk nie, tog sien jy die bleek pasiënte raak met yl haartjies. Mans word nie  bepruik nie.  Nie een moedeloos nie. Ewe vrolik groet hul mekaar soos ou vriende.

Dan hoor jy van die groot genade. Die vreeslike aggressiewe kanker wat deur spierwand gegaan het en nie een limfklier is aangetas nie. Wonderwerk. Dit maak behandeling meer hanteerbaar.

Die chemo en bestraling lê voor.

Met die terugstap in lang gang, ..’vrou , daar sit darem verskriklike siek mense !”   wat my laat besef dat hy altyd voel hy is  regtig nie  so siek nie.

Mooi dag. Dankie aan ieder en elk vir meelewing en bemoediging en gebede.