As Winde saamween..

As jy sekere ouderdom betreë (my Ma se lieflingswoord) dan woon jy meer begrafnisse by.

Ek sit tesame met ‘n leërskare mense  vanmiddag 12 uur in die kerk. Die orrelis speel met soveel jubeling die voorspel..seker om tog die oorledene se lewe te vier. Ek kyk na die ligkandelaar.. ..probeer so kop agteroor die ligskerms te tel , was dit ongelyke getal ?  Die pyporrel – mooi geplaas bo preekstoel.

Ons sit in selfde bank as paar weke gelede. Toe het hy nog agter ons gesit , die man wat almal kom groet. Ek sien die Bybel raak..dit behoort aan kerk – kerkkantoor-eiendom-stempel voor in.. en gehekelde kruis boekmerk.  Vandag gedink niemand het sedert ek laas hier was die Bybel of boekmerk hanteer nie,  altans vorige keer het ek dit so geplaas dat mens die fyn skulp kruisie kon sien daar waar gelees is, steeds sigbaar by leesgedeelte soos my hand dit aangeraak het. Gedink aan my skoonma, sy’t net so een gehad..self gehekel..die skulpies afgetel  soveel tot by die plek waar die dwarsskulpie vir dwarshout gemaak moet word.

Waaraan dink jy as jy moet wag vir die uur?

Lewe  of dood ? Die weduwee? Haar kinders? Die dogter wat haar ma getrooskoester het teen haar bors, rolle omgeruil..  Die een wat agter jou fluister tot in haar dowe oor ..oor die man wat jonk is, 20 jaar jonger as hy met medaljes ingeryg om dienslewering van jare te verteenwoordig..die sug hoorbaar ..’ja so is die lewe nê..”

Mistroostige Augustus winde op hierdie September dag, die Hemelruim grys swaar draend aan stof en hartseer.

As die deur van jou huis toegaan en jy skielik een word na lang pad van twee saam, dan kom kuier eensaam vir jou.

Lewe en dood hand aan hand.