Weemoed

Lewe en dood loop hand aan hand daaraan kan geen mens seker twyfel nie.

Nogtans ontbreek vertroosting die oomblik as dood intree.

Hoe vertroos mens ‘n Man en   kinders, kleinkinders en familielede?

Almal platgeslaan in rou. Almal was so positief dat die herstel oppad is, na die motorongeluk  waartydens sy  beserings  opgedoen het.

 

Ons Matriekklas van 71 het die wonderlike voorreg dat ons ‘n hegte band behou het met ons voog- onderwyser en sy vrou.  Seker die naaste omskrywing ‘n  band met ‘n ouerpaar in wese nie bloedverwant nogtans kosbaar , uniek- ‘n instaan Ma en Pa .

Die klas se Hoofseun het in ‘n boodskap aan almal sy   leed omskryf : “Dierbares, ek weet nie of dit Sondagmiddag-blues is of die gebeure van die dag nie en of dit die naderende Winter is nie, maar ‘n diep verlange en weemoed lê swaar op my hart.

Ek treur oor sagte mooie deernisvolle Ta Marie…”

Daarmee volstaan ek , ons treur oor die sagte mooie deernisvolle Tannie Marie.