Ons trek mos…

Nie die Hoekhuis se inwoners nie..ons gemeente.

Daar waar ons ‘kerk ‘- soos Annah Moabi sou sê.

Daar waar ons begin het van Moederskamer se  sit tot galery tot bank. Nou nie heeltemal agterbankers nie, nietemin…

Jy wonder as ‘n buursitter nie in kerk is nie..veral as jy weet daar is siekte aanhuis.

Jy wonder oor die Oom (miskien is hy eintlik ons ouderdom) wat met elke aanvangsnoot, voorsprong geniet het voor die orrel . Altyd. en nou is hy baie siek en ek mis sy stem. Daardie eerste noot..

Mense wat rondom jou sit voor  en agter , hul raak soos familie.

Jy ken ‘n agterna-inkommer aan sy/haar stem. So met ‘n eerste kug voor ‘n loflied gesing word.

Die keer wat ek voor iemand my sitgemaak het ..en in stilte geluister het na die diepvrouealtstem, gedink as sy nou die geleentheid gehad het..

Wonder wat het van die omie geword wat soveel vreugde geput het uit die Nagmaalbeker, amper tot die droesem geledig ! en die bediener se gesig . Soveel stralende glimlagte seker lanklaas in kerkdiens gesien.

..en die oudetehuis se tanniekie, wat my Geliefde vir die Doom aangesien het… en hom so eenkant in ‘n hoek vasgekeer het met opregte dankbaarheid verklaar het

“Ai Dominee, jy’t so mooi gepreek vanoggend  baie dankie.” en die man des huises wat so verleërig glimlag, en ‘dankie Tannie’

en ek, met die aanhoor van sy erkenning vir dankbaarheid ..so effe geskok ! Hy te vertelle hy wou nie haar ontstel nie, oumense is sensitief ..jy weet!!

Dit was ook die laaste wat hy hom in die beroep begeef het..

Nou voel mens so effens nostalgies.

Die bekendheid van orrel en klank van mense rondom jou ieder in sy sitplek, soort van veilige Hawe waar Woord en gebede jou gedra het …